Zaburzenia mowy spowodowane uszkodzeniem narządu słuchu

Słuch jest jednym z ważniejszych czynników warunkujących rozwój mowy i w normalnych warunkach przyswajanie mowy przez dziecko odbywa się poprzez naśladowanie dźwięków słyszanych z otoczenia. Przy braku słuchu w pierwszych latach życia - rozwój mowy w ogóle nie następuje, natomiast upośledzenie słuchu może być przyczyną występowania zaburzeń mowy.
Utrata słuchu może być częściowa lub całkowita.

Rodzaj zniekształceń mowy dziecka źle słyszącego i stopień ich nasilenia zależą od całego zespołu czynników:

*od wieku, w którym nastąpiło obniżenie słyszalności,

*od stopnia obniżenia słyszalności,

*od charakteru niedosłuchu,

*od tego, czy dziecko posługuje się aparatem słuchowym,

*od środowiska, w którym dziecko żyje

Reedukacja dziecka źle słyszącego powinna być rozpoczęta jak najwcześniej, a jej wyniki zależą przede wszystkim od stopnia uczestniczenia w niej rodziców.
Z dziećmi źle słyszącymi prowadzi się ćwiczenia oddechowe, fonacyjne i artykulacyjne, a także rozwijające słownictwo, poprawność gramatyczną i umiejętność budowania zdań. Prowadzi się ćwiczenia słuchowe, poczynając od najprostszych ćwiczeń umuzykalniających i oswajając jednocześnie dzieci z aparaturą wzmacniającą dźwięki.

Przy dostatecznie zachowanym słuchu postępuje się podobnie jak przy korekcji wad artykulacyjnych, natomiast przy dużych ubytkach słuchowych sposób postępowania jest zbliżony do sposobu uczenia ludzi głuchych mowy.