Zabawa- trening umiejętności;)

Jak na co dzień możemy rozwijać umiejętności naszej pociechy? Oczywiście poprzez zabawę! Jest wiele prostych zabaw, dzięki którym dziecko trenuje umiejętności. Oto zabawy wspomagające rozwój mowy.

Dziecko, u którego zauważymy symptomy ryzyka dysleksji (więcej o ryzyku dysleksji czytaj), nie musi zostać uczniem z dysleksją. Możemy – i powinniśmy - mu pomóc! A jak na co dzień możemy rozwijać umiejętności naszej pociechy? Oczywiście poprzez zabawę! Jest wiele prostych zabaw, dzięki którym dziecko trenuje swoje umiejętności. W poniższym artykule prezentujemy zabawy wspomagające rozwój wzroku, słuchu i mowy.

MOWA
Jeśli zauważymy, że nasze dziecko ma wadę wymowy, nie obejdzie się bez wizyty u logopedy. Lecz jeżeli nasza pociecha mówi niewiele, ma mały zasób słownictwa, wypowiada się niechętnie i głównie pojedynczymi wyrazami, możemy samodzielnie popracować nad usprawnieniem funkcji językowych. Przede wszystkim - sami musimy mówić do dziecka poprawnie i używając pełnych zdań. Dziecko powinno mieć dobry wzorzec do naśladowania. A oto proste sposoby na zachęcenie dziecka do mówienia.

- Opowiedz co widzisz? - W czasie spaceru niech dziecko opisuje, co widzi wokół siebie. Niech robi to stosując zdania („Widzę ławkę. Na ławce siedzi pan. Pan czyta gazetę.” itp.) Zadawajmy dziecku dużo pytań, wymuszając zastanowienie się na odpowiedzią. Np. rodzic mówi: „Tu rośnie drzewo. Jakie to drzewo?”, dziecko odpowiada: „Wysokie. Ma dużo zielonych liści. Ma gruby pień”. „Tu stoi dom. Jaki jest ten dom?”, „Jest niski. Ma czerwony dach. Jest koloru żółtego.” W domu dziecko może opisywać to, co widzi na obrazkach np. ilustracjach w książeczce, którą akurat mu czytamy.

- Historyjki obrazkowe - po ich ułożeniu niech dziecko nam je opowie. Zadawajmy takie pytania, by maluch odpowiadając musiał użyć poprawnej formy (przypadku, rodzaju, formy czasu przeszłego i przyszłego). „Czego brak na stole?” (talerza), „Gdzie stoją buty?” (pod szafą), „Co robiła wczoraj babcia?” (czytała, piekła, gotowała). Poprośmy naszą pociechę, by odpowiadała pełnym zdaniem np. „Co stoi na półce”, „Na półce stoją książki”.

- Pacynka pyta - Do zabaw językowych możemy wykorzystać kolorową zabawkę - pacynkę. To ona może zadawać pytania, to z nią maluch może (zamiast z rodzicem) rozmawiać, opowiadać jej.

- Naśladowanie zwierząt - Aby dziecko mówiło poprawnie i wyraźnie, należy usprawnić jego artykulatory, czyli język i wargi. Możemy pobawić się w naśladowanie zwierząt np. kręcenie buzią (usta zamknięte) jak krowa mordką, oblizywanie warg, jak kotek pyszczka po wypiciu mleka, robienie z warg „rybiego pyszczka” itp.
mgr Anna Tońska-Szyfelbein

Ćwiczenia logopedyczne

Poniżej zamieszczam różne ćwiczenia na usprawnienie mowy i narządów artykulacyjnych:


Aby usprawnić język:
mlaskamy,
układamy język w rurkę,
kląskamy (jak robi konik?),
wypychamy językiem policzki,
układamy język w „koci grzbiet”,
wsuwamy język pod górną i dolną wargę,
przesuwamy język na boki w jamie ustnej,
dotykamy czubkiem języka kolejnych zębów,
formujemy język szeroko i wąsko w jamie ustnej,
przesuwamy czubek języka zygzakiem po podniebieniu,
przesuwamy czubek języka od górnych zębów wzdłuż podniebienia.

Aby usprawnić wargi:
cmokamy,
parskamy, prychamy,
na przemian robimy „dzióbek” i rozszerzamy usta,
wydymamy, zaciskamy, rozluźniamy, masujemy wargi palcami,
układamy wargi jak do wymawiania samogłosek: A, O, U, E, Y, I,
przy zaciśniętych zębach, naprzemiennie zakładamy wargi na siebie.

Aby łatwiej uzyskać głoski: SZ, CZ, Ż, DŻ:
cofamy czubek języka wzdłuż podniebienia,
czubkiem języka dotykamy wałka dziąsłowego,
czubkiem języka kreślimy kółka na podniebieniu miękkim,
czubkiem języka dotykamy na przemian dwóch górnych ostatnich zębów,
próbujemy dmuchać na czubek języka uniesiony do podniebienia, równocześnie przyciskając policzki dłońmi (język nie może przywierać do podniebienia, żeby powietrze nie przedostawało się bokami).

Jak pomóc dziecku w nauce mowy?

Mowa jest sprawnością i jak każda sprawność wymaga doskonalenia. To ile i w jaki sposób mówimy do dziecka ma duży wpływ na rozwój jego mowy. Rodzice powinni:

1. Jak najwięcej mówić do dziecka, podczas zabiegów pielęgnacyjnych, zabawy spacerów. Ciepły i łagodny głos matki działa na dziecko wyciszająco i uspokajająco.
2. Dostarczać bodźców dźwiękowych, śpiewać, nucić piosenki, słuchać bajek dźwiękowych i uspokajającej muzyki.
3. Obserwować dziecko czy reaguje na dźwięki z otoczenia. Należy bacznie zwracać uwagę czy malec odwraca głowę w kierunku źródła dźwięku.
4. Wiedzieć, że karmienie piersią sprzyja rozwojowi mowy, ponieważ ssanie dziecka to najlepsze w tym okresie ćwiczenie języka, warg i policzków. Podczas zaspokajania potrzeb pokarmowych niemowlę uaktywnia cały narząd artykulacyjny!
5. Uświadomić sobie, że ich podstawowe zadanie w okresie kształtowania się mowy dziecka polega na dostarczaniu prawidłowych wzorców wypowiedzi. 
6. Zrozumieć, że w dzieciach drzemie naturalna skłonność do mówienia, uważajmy na to, aby jej nie gasić! Czasem wystarczy obojętność, cierpka uwaga, brak zrozumienia i czasu na wysłuchanie tego, co dziecko ma nam do powiedzenia, aby zahamować ten proces.
7. Zauważyć, że wokół nas tyle się dzieje, zatem powinni stwarzać dziecku okazję do wypowiedzenia tego, co przeżyło. Niech opowie nam bajkę, którą obejrzało, podzieli się wrażeniami z przedszkola, wymyśli zakończenie do czytanego przez nas opowiadania.

Piosenka logopedyczna

Doskonała do nauki poprawnej wymowy;)

Wierszyki do zabaw logopedycznych ;)

Ćwiczenia są doskonałym rodzajem ćwiczeń artykulacyjnych i wspaniałą zabawą dla maluszków. Wierszyki można połączyć z elementami ruchowymi. Życzymy miłej zabawy i efektywnych wyników.

„Dziadzio mrok” - E. Zarembina 

Pada, pada deszcz.
Chlupu, chlupu, chlup.
Idzie dziadzio Mrok.
Tupu, tupu, tup.
Idzie dziadzio Mrok.
Człapu, człapu, człap.
Wyskoczyła noc, za połę go łap.
Zmyka dziadzio Mrok.
Tupu, tupu, tup.
A noc za nim brnie.
Chlupu, chlupu, chlup.
/ćw. mięśni warg/

„Szyba” - M. Szuchowa

Deszcz w szybę puka, szpareczki szuka, grozi i pluszcze:
- Puści-sz?
-Nie puszczę!
-Ale mnie puścisz! Wyje wichrzysko.
-Chcę koło pieca potańczyć blisko.
A szybka na to:
-Choć jestem krucha, deszcze i wichry muszą mnie słuchać.
Wpuszczę tu słońce, niech izbę złoci, a ty na polu możesz popsocić...
/wzmocnienie przodu języka, artykulacja głoski "sz" "cz"/ 

„Za co lubimy wiosnę?”

Za co lubimy wiosnę, 

za przylaszczkę, pierwiosnek

Za sasankę w futerku, za żaby kumające

Za kukanie kukułki, za kaczeńce na łące.

/artykulacja szeregu szumiącego, syczącego/

„Krowy” - http://chomikuj.pl/Moniusio

Krowa krowę spotkała,

Krowią nogę jej podała.

Powitanie krótkie było,

Krowim „muuu” się skończyło.

Odtąd zgodnie krowy dwie,

Kręcąc buzią pasą się!

"Rybaczki" - http://chmokuj.pl/Moniusio

Ryba rybie radę dała:

- Moja rybo doskonała

dzisiaj łuski już niemodne,

radzę ci- kup rybie spodnie.

Ryba rybę posłuchała,

Rybie spodnie przymierzała.

Rak kupował ręcznik właśnie:

Rety! – krzyczy. Rety! – wrzaśnie.

Ryba rybie spodnie mierzy!

Czy dla raka jest pancerzyk?

Odtąd nową modę szerzą:

Ryba, rak i reszta zwierząt.

/artykulacja głoski „r”/

Pytania dziecka

Na przełomie czwartego i piątego roku życia dziecko wkracza w "wiek pytań". W tym wieku rozwija się jego ciekawość poznawcza, której szczególnym wyrazem są pytania stawiane dorosłym poprzez nie chce badać otaczający je świat i domaga się obszernych i logicznych wyjaśnień najchętniej popartych doświadczeniem lub eksperymentem.

Dziecko pyta o:

*miejsce w którym znajdują się poszukiwane przez niego przedmioty,

*miejsce do którego udały się znane mu osoby,

*sposób działania i funkcjonowania pewnych zjawisk

*o pochodzenie różnych rzeczy i istot (w tym pochodzenie człowieka)

Przykładowe pytania zaczerpnięte z książki Leona Kaczmarka "Nasze dziecko uczy się mowy":

Leszek (4,5)

- Co ten pan ma? - Kosę.

- Co on tam robi? - Kosił trawę na łące.

- A na co? - (Pokazuje dziecku jak to się robi).

- A potem? - Potem trawę suszył, zawiózł do stodoły i dał zimą krowie.

- A gdyby w lecie dali krowie siano? - W lecie krowa nie chce, bo ma świeżą trawkę.

- Bo świeża trawka co? - Jest lepsza.

- Jak żyto skoszą, to co robią? - Robią z tego mąkę na chleb. 

- A [to], co koniowi dają, jak to robią?

Leszek (5,5)

Gdyby mnie ktoś bardzo uderzył kamieniem, żyłbym?

A gdyby mi tatuś wyjął kamień z głowy?

A gdyby mi ktoś kiszki przerwał, żyłbym?

A gdyby mi ktoś żołądek przerwał?

A gdyby mi ktoś włosy wyrwał?

Nie ulega wątpliwości, że pytania i udzielane na nie odpowiedzi odgrywają w rozwoju umysłowym dziecka niezmiernie ważną rolę. Mając to na uwadze, wychowawcy powinni wytwarzać w obcowaniu z dzieckiem taką atmosferę, by dziecko z jednej strony pytało jak najwięcej, a otoczenie z drugiej strony dawało odpowiedzi, które dobrze dziecko informują, zaciekawiają i zarazem zaspokajają jego ciekawość. Odpowiedzi powinny być zatem udzielane w sposób wyczerpujący i cierpliwy :)

Zaburzenia mowy spowodowane uszkodzeniem narządu słuchu

Słuch jest jednym z ważniejszych czynników warunkujących rozwój mowy i w normalnych warunkach przyswajanie mowy przez dziecko odbywa się poprzez naśladowanie dźwięków słyszanych z otoczenia. Przy braku słuchu w pierwszych latach życia - rozwój mowy w ogóle nie następuje, natomiast upośledzenie słuchu może być przyczyną występowania zaburzeń mowy.
Utrata słuchu może być częściowa lub całkowita.

Rodzaj zniekształceń mowy dziecka źle słyszącego i stopień ich nasilenia zależą od całego zespołu czynników:

*od wieku, w którym nastąpiło obniżenie słyszalności,

*od stopnia obniżenia słyszalności,

*od charakteru niedosłuchu,

*od tego, czy dziecko posługuje się aparatem słuchowym,

*od środowiska, w którym dziecko żyje

Reedukacja dziecka źle słyszącego powinna być rozpoczęta jak najwcześniej, a jej wyniki zależą przede wszystkim od stopnia uczestniczenia w niej rodziców.
Z dziećmi źle słyszącymi prowadzi się ćwiczenia oddechowe, fonacyjne i artykulacyjne, a także rozwijające słownictwo, poprawność gramatyczną i umiejętność budowania zdań. Prowadzi się ćwiczenia słuchowe, poczynając od najprostszych ćwiczeń umuzykalniających i oswajając jednocześnie dzieci z aparaturą wzmacniającą dźwięki.

Przy dostatecznie zachowanym słuchu postępuje się podobnie jak przy korekcji wad artykulacyjnych, natomiast przy dużych ubytkach słuchowych sposób postępowania jest zbliżony do sposobu uczenia ludzi głuchych mowy.

Rotacyzm (reranie). Rodzaje i przyczyny.

Wada ta zwana inaczej RERANIEM polega na nieprawidłowej realizacji głoski r. 

FORMY ROTACYZMU:
· Mogirotacyzm - to opuszczanie głoski [r].

· Pararotacyzm - wymawianie zamiast [r] jakiegoś innego dźwięku, np. [l], [u], [i].
· Zniekształcone formy [r] określane są mianem rotacyzmu właściwego.

Najczęściej pojawiające się formy wadliwe w obrębie rotacyzmu właściwego:

•   rotacyzm języczkowy (zamiast czubka języka, drgania wykonywane są przez języczek znajdujący się na końcu podniebienia miękkiego) 
•   rotacyzm wargowy:     * dwuwargowy (drgają obie wargi - furmańskie r );

                                            * wargowo - zębowy (dźwięk powstaje w wyniku drgania dolnej wargi zbliżonej do górnych siekaczy lub górnej wargi zbliżonej do dolnych siekaczy)

•   rotacyzm międzyzębowy (polega na drganiu czubka języka wsuniętego między zęby)
•   rotacyzm policzkowy (boczna krawędź języka wsuwana jest między zęby, drgając wprawia w ruch cały policzek)
•   rotacyzm boczny (strumień powietrza w trakcie wymawiania r kierowany jest w bok, a język nie drga)
•   rotacyzm podniebienny (polega na zbliżeniu tylnej części języka do podniebienia miękkiego. Podczas artykulacji wibruje całe podniebienie miękkie)
•   rotacyzm gardłowy (powstaje między nasadą języka a tylną ścianą gardła. Wymowa głoski r gardłowa z wibracją języka i podniebienia miękkiego- zbliżona jest do wymowy francuskiej dźwięku r)
•   rotacyzm nosowy (realizacja nosowa głoski r często współwystępuje z nosową wymową innych dźwięków; nosowa artykulacja głoski r swoim brzmieniem zbliżona jest do ng i powstaje w wyniku nie domykania wejścia do jamy nosowej)
• rotacyzm krtaniowy (polega na wadliwej, krtaniowej realizacji głoski r)
• rotacyzm językowo - wargowy (polega na wadliwej językowo - wargowej artykulacji głoski r)
• rotacyzm językowo - boczny (wadliwa językowa boczna, często jednouderzeniowa artykulacja głoski r)
• reranie świszczące (wymowa głoski r jest znacznie przedłużona i wzmocniona)

PRZYCZYNY ROTACYZMU

Przyczyną rotacyzmu jest niedostateczna sprawność ruchowa czubka języka, który wskutek tego nie wykonuje drobnych, subtelnych ruchów wibracyjnych, koniecznych do wytworzenia prawidłowego „r”. Istotne znaczenie ma również sama budowa anatomiczna języka: jeśli jest on zbyt duży i gruby albo też napięcie mięśniowe języka jest wzmożone lub osłabione czy wreszcie wędzidełko językowe jest zbyt krótkie, to wykonanie ruchów koniecznych do wytworzenia prawidłowej głoski „r” nie będzie możliwe. Ponadto wadliwa wymowa dźwięku „r” może być spowodowana obniżonym poziomem słuchu, opóźnionym rozwojem ruchowym i umysłowym oraz oddziaływaniem nieprawidłowego wzoru wymowy osób z otoczenia dziecka, a także słabą zdolnością dziecka do koncentrowania uwagi na dźwiękach mowy.

Z dzieckiem, które nie wymawia w ogóle „r” lub zastępuje je inną głoską ćwiczenia można rozpocząć dopiero koło 6 roku życia. Do tego czasu dziecko ma prawo nie wymawiać „r”. Jeżeli natomiast dziecko zniekształca „r” w jakiś sposób opisany powyżej, to znaczy, że ma wadę wymowy, i w tym wypadku nauczanie poprawnego „r” należy rozpocząć możliwie jak najwcześniej. Spółgłoska „r” jest głoską przedniojęzykowo- dziąsłową, drżącą, ustną, twardą i dźwięczną. Przy jej wymowie koniuszek języka wibruje przy górnych dziąsłach. Boki języka przylegają do wewnętrznych powierzchni górnych zębów i dziąseł. Podniebienie miękkie uniesione i cofnięte zamyka przejście do jamy nosowej.

Okres zdania

Drugi okres wyodrębniony przez Leona Kaczmarka nosi nazwę okresu zdania.

Okres zdania przypada na 2 rok życia. Dziecko w tym wieku: 

Okres wyrazu - dziecko potrafi wypowiedzieć wszystkie samogłoski z wyjątkiem nosowych „ą”, „ę” oraz spółgłoski: wargowe p, b, m; przedniojęzykowo - zębowe: t, d, n; tylnojęzykowe k, g i środkowojęzykowe ś, a czasami też ć. Pozostałe spółgłoski zastępuje innymi, podobnymi.

W tym okresie cechą charakterystyczną jest to, iż dziecko wypowiada tylko pierwszą lub ostatnią sylabę wyrazu. Wyraz pełni w tym momencie funkcję zdania.

W tym wieku możemy również zaobserwować zjawisko nazwane: EKSPLOZJĄ NAZYWANIA, która przypada na 18 miesiąca życia.

Dwa typy wczesnego rozwoju językowego:

- styl referencyjny - dominacja rzeczowników

- styl ekspresyjny - używanie szerokiego zbioru wyrazów różnych typów, w większości zdań zawierających stwierdzenia.

Sygmatyzm (seplenienie). Rodzaje i przyczyny seplenienia.

Symatyzm (seplenienie) to wadliwe wymawianie głoski lub zespołu głosek należących do następujących szeregów:
- ciszącego (ś, ć, ź, dź)
- syczącego (s, c, z, dz)
- szumiącego (sz, cz, ż, rz, dż)

W obrębie sygmatyzmu występuje:
1. parasygmatyzm, czyli zastępowanie jednych głosek innymi, realizowanymi prawidłowo (np. szafa - safa, czapka - ciapka)
2. mogisygmatyzm, czyli opuszczenia dźwięku (np. koza - koa, szafa - afa)
3. sygmatyzm właściwy, czyli deformacje głosek. Najbardziej popularne rodzaje sygmatyzmu właściwego to:

*seplenienie międzyzębowe
W trakcie realizacji głosek należących do trzech szeregów, dziecko wsuwa język między zęby.
Przyczyny: brak pionizacji języka, oddychanie ustami, niewłaściwy wzorzec oddychania, a także niewłaściwy wzorzec wymowy z otoczenia. Podczas terapii należy uczyć dziecko nie tylko wymowy, ale także właściwego sposobu połykania i oddychania.

*seplenienie przyzębowe
Polega na płaskim ułożeniu masy języka na dnie jamy ustnej, podczas realizacji głosek.

*seplenienie wargowo-zębowe
 Dosuwanie dolnej wargi do krawędzi górnych zębów w trakcie realizacji głosek. Język wówczas jest nieczynny i nie bierze udziału w artykulacji.
Przyczyny: wada tyłozgryzu,

*seplenienie boczne
Polega na kierowaniu strumienia powietrza w trakcie realizowania głosek trzech szeregów w bok, prawo, lewo, lub w oba policzki jednocześnie.
Przyczyną może być zbyt długie ssanie smoczka.

*seplenienie nosowe
Nosowe zabarwienie artykulacji głosek.

Osoby dotknięte sygmatyzmem mają często poważne problemy w życiu osobistym jak również w edukacji.

Z powodu seplenienia wiele dzieci i osób dorosłych czuje się niedowartościowanym, odrzuconym, wyśmiewanym przez otoczenie (choć nie zawsze jest tak w istocie).

Nowoczesne techniki terapeutyczne pozwalają w wielu wypadkach na wyeliminowanie tej przypadłości lub na jej znaczne ukrycie.

Kształtowanie się mowy w pierwszym roku życia dziecka.

Leon Kaczmarek, znany XX wieczny językoznawca, ojciec polskiej logopedii, podzielił rozwój mowy dziecka na cztery okresy:

I. okres melodii - od urodzenia do ukończenia pierwszego roku życia.

II. okres wyrazu - od ukończenia pierwszego roku życia do ukończenia 24 miesiąca życia dziecka.

III. okres zdania - od ukończenia trzeciego roku życia do ukończenia 36 miesiąca życia dziecka.

IV. okres swoistej mowy dziecka - od ukończenia 3 roku życia do 7 roku życia.

Okres melodii...

Na początku charakteryzuje się krzykiem i płaczem. Za jego pomocą dziecko sygnalizuje matce swoją potrzebę (głód, dyskomfort z powodu zimna, czy mokrej pieluszki). 

W 2 - 3 miesiącu życia pojawia się odruch bezwarunkowy tzw. głużenie (gruchanie), które jest jednakowe na wszystkich kontynentach oraz występuje u dzieci głuchych. Głużenie charakteryzuje się wydawaniem przez niemowlę różnych dźwięków, a w tym samogłosek, spółgłosek, grup spółgłoskowych i samogłoskowych oraz towarzyszącymi im nieskoordynowanymi ruchami ciała i kończyn. Gruchanie występuje wówczas, gdy dziecko jest zadowolone i odprężone. 

Około 6 miesiąca dziecko przechodzi w kolejną fazę rozwojową, a mianowicie w okres gaworzenia. Gaworzenie jest odruchem warunkowym i charakteryzuje się zamierzonym wydawaniem i powtarzaniem dźwięków. Na początku tego okresu pojawiają się pierwsze sylaby (ma, ta, ba, później: ma - ma, ta - ta, ba - ba), które dziecko powtarza wielokrotnie, ale nie przypisuje im konkretnego znaczenia. 

Filmik przedstawiający gaworzenie siedmiomiesięcznej Martynki:

Z końcem pierwszego roku życia wypowiada już 3 - 5 wyrazy najczęściej są to: mama, baba, tata.

Głoski pojawiające się w ontogenezie w pierwszym roku życia: a,e,u,i,m,n, p,b,n,t,d.

Do porozumiewania się dzieci w pierwszym roku używają również zachowań niewerbalnych, takich jak:

- płacz (podstawowy, płacz z bólu i płacz gniewny)

- gesty (wskazujące i reprezentujące)

- mimika (uśmiech - 2 miesiąc życia, śmiech - 4 miesiąc życia)

Zaburzenia pragmatyki.

Bardzo ważną rolę w procesie komunikacji pełni językowa sprawność pragmatyczna, czyli umiejętność stosowania zasad rządzących językiem w danej grupie społecznej. 
Jednym z zaburzeń pragmatycznych jest autyzm. 
Trochę więcej o objawach tej choroby opowie nam Joanna Grochowska, która zajmuje się diagnozowaniem autyzmu i terapią dzieci autystycznych:

Są różne rodzaje terapii wspierające rozwój dzieci autystycznych. Jedną z nich jest hipoterapia:

Koń okazuje się dobrym sprzymierzeńcem w terapii autyzmu. Już sam kontakt ze zwierzęciem korzystnie wpływa na psychikę dziecka. Koń jest wielki, miękki, ciepły. Dziecko przytula się, a przynajmniej chce go pogłaskać, dotknąć.

Wytwarza się trwała więź między dzieckiem, a koniem. Dla dziecka jazda jest przyjemnością i dlatego aktywnie, spontanicznie uczestniczy w tej terapii. Sam kontakt z dużym zwierzęciem jest przeżyciem. Dziecko spontanicznie wyzwala szereg emocji: najpierw strach, lęk ,aż po ogromną radość.

Zajęcia są oczywiście prowadzone indywidualnie.

W hipoterapii efekty widoczne są dopiero po kilku latach, a u dzieci zauważa się :
-lepszą koordynację wzrokowo-ruchową,
-spadek wagi ciała,
-równowagę ciała,
-poprawę świadomości własnego ciała,
-poprawę postawy ciała,
-koncentrację uwagi na zajęciach.

Wokół mowy...

Jak już wiecie logopedia zajmuje się rozwojem i terapią mowy. 

Jednakże czym jest mowa czym się różni od języka? 

Dlaczego komunikacja pełni ważną rolę w naszym życiu? 

Jak uczymy się mowy?

Na te pytania warto sobie odpowiedzieć aby zrozumieć dokładniej cel, sens i znaczenie terapii logopedycznej u dzieci. 

Mowa jest najczęściej definiowana jako konkretny akt porozumiewania się ludzi za pomocą dźwięków przy wykorzystaniu znaków i reguł językowych. 

Język jest to abstrakcyjny system znaków i reguł posługiwania się nimi.

Potocznie, rzecz ujmując zależność między językiem, a mową jest taka jak między młotkiem, a wybijaniem gwoździ. Język to konkretne narzędzie, a mowa to realizacja tego procesu.

Jeśli chodzi o nabywanie języka u dzieci zdania wśród badaczy na ten temat są podzielone:

Skinner uważa, że czynnikiem rozwoju mowy jest stymulacja środowiska, a język jest nabywany przez naśladowanie języka dorosłych. Inną koncepcje stworzył Piaget. Uważa on, że na opanowanie języka ma wpływ doskonalenie innych procesów poznawczych takich jak myślenie, uwaga czy pamięć.

Z językiem i mową ściśle powiązane jest pojęcie komunikacji, ponieważ głównym celem tego procesu jest przekazanie informacji lub zmiana zachowania określonej osoby lub grupy osób.

Jednakże nawet poprawne użycie języka nie warunkuje prawidłowego aktu komunikacji, ponieważ składa się ona również z innych elementów.

Patrz: proces komunikacji.

Jednakże więcej na ten temat później.

;-)

Pozdrawiam i zapraszam do wyrażania swoich opinii na temat mowy, języka, teorii jego nabywania i aktu komunikacji.

  

Wprowadzenie do świata logopedii

Czym jest logopedia?

Logopedia jest nauką o kształtowaniu właściwej mowy w okresie jej rozwoju i jej doskonaleniu w późniejszym okresie (logopedia ogólna), a także o usuwaniu różnego rodzaju wad i zaburzeń mowy.